ODMIEŃCY, ORYGINAŁY, INDYWIDUALIŚCI, BUNTOWNICY

Moja przygoda z modą zaczęła się jeszcze w podstawówce. W ramach zajęć technicznych uczyliśmy się szyć na maszynie. Ponieważ wtedy jeszcze nie posiadałam maszyny do szycia moje prace w postaci woreczka na buty czy fartuszka były wykonane przez koleżankę i sąsiadkę. 

Ale nadszedł czas, że nauczycielka zażądała abyśmy przy niej naciągnęły nitkę i przeszyły kawałek materiału. Postawiona przed faktem - uczyniłam to! I okazało się, że sprawia mi to ogromną frajdę. Zawsze miałam upodobanie do rzeczy „innych” niż te, które oferował nam  w tamtych czasach handel. Umiejętność szycia pozwalała mi na szaleństwo tworzenia własnych ubrań. Liberalna mama podsuwała mi swoje amerykańskie bluzeczki i sukienki, z którymi mogłam robić co mi się zamarzy. Prułam, doszywałam inne fragmenty ubrań, przeszywałam, przerabiałam. Szyłam z fantazji, bez znajomości technik krawieckich. I wychodziły fantastyczne sukienki, bluzki, spodnie jakich niejeden mógł mi pozazdrościć.

Na zajęciach technicznych nauczyłam się też robić na drutach i na szydełku. Robiłam torebki, sweterki, szaliki, różne gadżety. Te umiejętności mogłam wykorzystać w stanie wojennym, gdy niczego w sklepach nie było. Ze skrawków różnych materiałów tworzyłam prawdziwe arcydzieła. Potem byłam na Jarmarku Dominikańskim. Wtedy był to cudowny czas studentów uczelni artystycznych, mogli oni pokazywać i sprzedawać swoje produkty, inne niż w sklepach. To właśnie mi się ogromnie podobało: ARTYSTYCZNE rzeczy, sukienki, bluzki, torebki, spodnie, chusty, a także buty. Nieszablonowe. Pojedyncze egzemplarze. Do dziś pozostałam wierna takiemu stylowi.

Każdy z nas właśnie w ubiorze ujawnia swoją osobowość. We wszystkich społeczeństwach, od najbardziej prymitywnych po najbardziej cywilizowane ludzie poprzez ubiór i ozdoby przekazują informacje o grupie, do której przynależą i o sobie samych. Przekazujemy wizerunek nas samych innym poprzez  aranżowanie zestawów  ubrań, dobór dodatków.  „Mówimy” kim jesteśmy: określamy nasz wiek, orientację seksualną, status ekonomiczny, stan cywilny itd.  Możemy też zafałszować strojem swoją osobę.

Celowo też można zniszczyć zasadę  i harmonię strojów przez: powiększanie rozmiarów, używanie gryzących się kolorów, tworząc bezkształtne fasony, niekonwencjonalnie zestawiając tkaniny i celowo źle wykańczając lub eksponując wykończenia.

Ta inność zawsze mnie fascynowała, przekora, bunt.

Dzisiaj taką grupą buntowników są hipsterzy. Wcześniej byli  to beatnicy popularni w latach 50. XX w. w USA. Ludzie mający skłonność do zachowywania się i ubierania w sposób sprzeczny z przyjętymi zwyczajami, wyrażający protest przeciw mieszczańskiej filozofii życia . I  hipisi, którzy odrzucali konsumpcyjny model życia, dominacji dóbr materialnych. Kwestionowali tradycyjne instytucje społeczne, takie jak małżeństwo i rodzina, Kościół, szkoła, podważali też legitymizm władzy politycznej. Byli pacyfistami. Wyróżniały ich luźne, kolorowe stroje i długie włosy. Jedną z charakterystycznych ozdób stanowiły kwiaty, wręczane też różnym ludziom jako symbol życzliwości - stąd alternatywne anglojęzyczne określenia ruchu: flower power ("władza kwiatów") i flower children ("dzieci kwiaty").

 

 

Kultura zwana "Punk" również osadzona była na buncie wobec rzeczywistości. Negacja wszelkich form rządów doprowadziła do przyjęcia przez znaczną część punków ideologii anarchistycznej w jej licznych odmianach. A w ubiorze? Glany, podarte jeansy, irokez lub postawione, wytapirowane włosy. Kratka, kolory: czerwień, czerń, skóra, łańcuchy, ćwieki, pieszczochy. Na rękach opaski, koszulki, pacyfki, paski, nieśmiertelniki, agrafki gdzie się tylko da i obroże z ćwiekami... Czarne paznokcie, ciemno pomalowane oczy...

Dzisiejsi hipsterzy to również odmieńcy, buntownicy, indywidualiści,  outsajderzy – osobnicy zwykle w  młodym wieku, którym świat jako taki nie odpowiada . To ludzie pozostający na uboczu społeczeństwa, nieangażujący się bezpośrednio w sprawy bieżące. Nie biorą udziału w „wyścigu  szczurów”, przesiadują całymi godzinami w knajpkach i wiodą dyskusje.

Wiemy zatem, że hipster przede wszystkim lubi coś, zanim to coś stanie się modne i lubiane przez zbyt wiele osób. Ważną cecha hipstera jest styl i ubiór.  Zawsze sprawia wrażenie zaniedbanego, choć elementy ubrania to dokładnie przemyślana kompozycja – mieszanina stylów z nutą vintage: obcisłe spodnie, duże okulary, nieład na głowie.

Hipster zwykle sam nic nie tworzy, ale sprawia wrażenie, że o twórczości wie wszystko. Popiera słowa czynem i bywa na wernisażach, pokazach czy przeglądach. Ich cechą wspólną jest pewien bunt, często odbierany jako pusty. Szuka w życiu tego co niepopularne - lubi sztukę alternatywną.

Hipster to najczęściej mieszkaniec dużego miasta, który nie akceptuje sieciówek, a ubiera się w markową luksusową odzież z drugiej ręki- w lumpeksach,  na "wygrzebkach", second - handach. Jest  modny i egzaltowany czyli  łatwo popadający w stan zachwytu i uwielbienia, przesadny w czynach i słowach.

Inność i przekora, która zawsze mnie pociągała, a która cechuje grupę dzisiejszych hipsterów jest jeszcze do zdobycia właśnie w lumpeksach, ciucholandach - jakkolwiek je zwiecie. Tam jeszcze można znaleźć coś dla siebie. W późniejszym poście zaprezentuję kolekcję sweterków właśnie  z lumpeksów. Cudowne, z prawdziwej wełny! Takich w normalnym sklepie nie zdobędziecie… W najbliższym czasie będzie również wpis o „Ubieralni” – miejscu, którym żaden hipster by nie pogardził… !

Lucy