Nadawanie ważności chwilom poprzez ubiór

Rys. Lucy

O filozofii „fashion moments” przeczytałam w książce Moniki Jurczyk - „Osy”. Po raz kolejny zdarzyło mi się przeczytać o czymś, co istniało już wcześniej w mojej głowie – nienazwane. „Fashion moments” w skrócie myślowym to „NIE dla kapci i piżamy” (moje wolne tłumaczenie). Czyli? Celebracja życia i oddawanie szacunku sobie, naszym bliskim, współpracownikom, kolegom, koleżankom – poprzez dbanie o swój wygląd, przywiązywanie wagi do stroju i naszej „zewnętrzności”. 

Część z Was wie, że Lucy prywatnie jest moją mamą. Chciałabym Wam napisać parę słów o tym, jak mnie wychowała w kontekście „Fashion moments”. Jest to dla mnie bardzo ważne. Mój dzisiejszy wpis jest bardzo prywatny, płynie z serca, z czystych i szczerych pobudek. Już dawno chciałam o tym napisać.

Lucy -  artystka, która część dnia i pracy spędzała w domu malując obrazy na sprzedaż, zaczynała swój dzień następująco: poranna toaleta, gimnastyka w towarzystwie kota, śniadanie – i dopiero malowanie (obrazów). Do sztalug zasiadała zawsze uczesana, pomalowana, ubrana – ładnie, jak do pracy – nie w garsonki, ale w rzeczy, w których spokojnie mogłaby w razie potrzeby wyjść z domu. Nigdy nie widziałam jej w wyciągniętym dresie, w przydeptanych kapciach czy w piżamie do połowy dnia. 

Urodziłam się w latach 80., czasy nie były łaskawe, mama część ubrań szyła nam sama. Pomimo tych trudności i ograniczeń, nie było u nas czegoś takiego jak „ubranie na niedzielę”. Chodziłyśmy z siostrą po domu w ubraniach „na co dzień”. Gdy źle czułam się sama ze sobą lub miałam mnóstwo nerwów związanych ze szkołą i przez weekend nigdzie nie wychodziłam, rwąc sobie włosy z głowy, mama zawsze zachęcała mnie: „Umyj włosy, zadbaj o siebie, poczujesz się lepiej i szybciej przyswoisz materiał”. 

Wyobraźcie sobie, że dzisiaj, kiedy jestem dorosła, nie mieszkam już z rodzicami i miewam momenty, w których chciałabym sobie odpuścić i na przykład wbić się w szlafrok, nie umyć włosów i przebąblować tak cały dzień, łapię się na myśli: „Co mama by na to powiedziała?!” Wiem, że część z Was lubi odgraniczać sferę pracy na zewnątrz od życia wewnątrz domu – i szanuję to. Ale tak, jak napisała Monika Jurczyk w swojej książce „Bądź boska”, dres po domu też może być ładny. Cytując autorkę -  „Po domu” nie znaczy gorzej! Dlaczego nasz mąż, córka, syn, siostra, brat i reszta familii mają oglądać nas w zniszczonych, czasami podartych, wyciągniętych, niedopasowanych rzeczach? Przecież należy im się jakiś szacunek, i nam samym! A wyrażamy go właśnie poprzez dbanie o siebie, poprzez ładny i czysty ubiór. 

Naprawdę jest mi zawsze bardzo przykro, gdy ktoś mnie zaprasza do siebie, a w progu wita mnie w „worku” na sobie (stary dres, ponaciągane skarpety, coś brzydkiego i „tylko” po domu…). Czuję się wtedy tak, jakby ta osoba wcale nie liczyła się z tym, że mam przyjść. Jakby to wcale nie było ważne… Taki zwyczaj pewnie jest raczej odpowiedzią na własne samopoczucie – „nie czuję się dobrze, to po co mam się starać”. Osoba taka nie myśli, jak czuje się gość, a powinna… 

Jestem bardzo wdzięczna mojej mamie, Lucy, za to, że nauczyła mnie dbać o siebie. Wiem też, że przykładając wagę do ubioru, dodatków, miłego zapachu – polepszam sobie samopoczucie i osobom z mojego najbliższego otoczenia. Nie chodzi o to, by być kimś „sztucznym” – tak odebrała moją mamę koleżanka, gdy powiedziałam jej, że moja mama zawsze się czesze i maluje, nawet gdy nie wychodzi z domu cały dzień. Nie. Chodzi o to, by wyrażać szacunek i miłość naszym najbliższym zaczynając od siebie…

Pamiętajmy: „Raczej ciężko jest poczuć się domową boginią w okropnym polarze i spodenkach pamiętających pierwszą wycieczkę w góry, prawda?” – pisze Monika Jurczyk. Zachęcam do lektury i refleksji… 

Martyna

Rys. Lucy

Gdy źle czułam się sama ze sobą lub miałam mnóstwo nerwów związanych ze szkołą i przez weekend nigdzie nie wychodziłam, rwąc sobie włosy z głowy, mama zawsze zachęcała mnie: „Umyj włosy, zadbaj o siebie, poczujesz się lepiej i szybciej przyswoisz materiał”. 

Kapcie też mogą być ładne!