Odzyskanie utraconej wizji naiwnej. Las

   Mam kilka sposobów na zmotywowanie się do działania. Pierwszy sposób to ustawienie przed sobą zdjęcia, które miło mi się kojarzy – wiem, że jeżeli przejdę trudny etap, być może zamrożona na zdjęciu scena odtworzy się. Tak robiłam zawsze na studiach przed egzaminami – stawiałam przed sobą zdjęcia z wakacji, na których byli moi dziadkowie i przyjaciele. Drugi sposób – to myślenie o czymś przyjemnym. Proces, który poprzedza bardzo trudną czynność, np. gdy mam coś do zrobienia i wiem ile wysiłku będzie mnie to kosztować. Uciekam wtedy myślami do „przegródki  szczęśliwości” w mojej głowie. Ta przegródka to – las. 

   Las to moje dzieciństwo. Spacery z rodzicami, wycieczki rowerowe, wypady na kąpielisko leśne. 

Ja z tatą na spacerze, w miejscu w którym stoimy rosną teraz bardzo wysokie brzozy!

   Czesław Miłosz napisał: „jeżeli człowiek może doznać doskonałego szczęścia – a może, choć tylko w stanie niewinności, a więc w dzieciństwie – to znaczy, że cierpienie, powszechne i przyjęte jako stan nie do uniknięcia, jest możliwe do uniknięcia poprzez powrót, tj. odzyskanie utraconej wizji naiwnej.” („Ziemia jako raj”, s. 44) Pomimo faktu, że w wieku pięciu lat przyjęłam motto życiowe „Ja się nie cieszę, bo radość przecieszę” (pisałam o tym tu KLIK), mogę powiedzieć, że moje powroty do dzieciństwa niosą ukojenie, a las jako stały element ówczesnej rzeczywistości został zapisany w mojej pamięci trwałej w postaci obrazków – slajdów jako idylla. Na jednym ze slajdów zbieramy jeżyny, z których mama zrobi sok. Na innym tata ciągnie mnie na sankach, spotykamy wiewiórkę, a ja opiszę to zdarzenie w szkolnym opowiadaniu. Następny slajd: rodzice siedzą na kocu, a my z siostrą gramy w badmintona. To na pewno był szczęśliwy dzień, bo utrwaliłam te wspomnienia w swoich rysunkach: 

 I kilka zdjęć z wycieczek do lasu:

 

Uwielbiam to zdjęcie! Ja zapłakana, a moja siostra w najlepsze pije oranżadę!

    Moje zabawy z dzieciństwa też związane były z lasem, wyimaginowanym. Na przykład zabawa z przyjaciółką Ewą w „zagubione siostry i dzikie świnie”. Wyobrażałyśmy sobie, że jesteśmy siostrami, które zgubiły się w lesie i muszą sobie jakoś poradzić. Naszą bronią były patyki, które służyły nam do polowania na dzikie świnie… Czasami lasem był duży pokój. Wyobraźnia mocno pracowała. Nigdy nie miałam problemu z przyswojeniem sobie świata wyimaginowanego, bardzo dobrze wczuwałam się w rolę. 

   Las jest miejscem, które stoi w opozycji do zgiełku miasta. Tu znajdujemy wytchnienie od codziennych problemów, tu możemy zagłębić się w swoich myślach, pobyć sam na sam ze sobą. Borne Sulinowo, gdzie mieszkają moi dziadkowie, umiejscowione jest w centrum lasu, nad jeziorem. Dlatego tak dobrze się tam czuję, potrafię zebrać myśli i zregenerować siły. Tutaj doświadczam pierwotnego kontaktu z naturą, z Ziemią… Szkoda, że tak rzadko…

Ja i babcia :-)

   Gdy mam do wyboru: zaproponować parze plener miejski, industrialny (np. w fabryce, kopalni) czy na łonie natury – zawsze wybiorę tę ostatnią możliwość. Oczywiście, zdjęcia zrobię wszędzie tam, gdzie para sobie zażyczy, a w portfolio mam zdjęcia z pleneru w kopalni, na stadionie, w wodzie, w kamieniołomach, itp. Jednak najbliższa mojemu sercu jest przyroda – las, park, ogród… 

 

Więcej moich zdjęć znajdziecie na: www.makkina-foto.com

   Wizja Arkadii często utożsamiana jest z dzieciństwem. Towarzyszy tej wizji smak przygody i zmysłowe postrzeganie świata: czujemy zapachy dawnej kuchni,  słyszymy tupot naszych małych stóp. Pięknym powrotem do czasów dzieciństwa jest wiersz Bolesława Leśmiana:

Z lat dziecięcych

Przypominam – wszystkiego przypomnieć nie zdołam:

Trawa… Za trawą – wszechświat… A ja – kogoś wołam.

Podoba mi się własne w powietrzu wołanie –

I pachnie macierzanką – i słońce śpi – w sianie.

A jeszcze? Co mi jeszcze z lat dawnych się marzy?

Ogród, gdzie dużo liści znajomych i twarzy –

Same liście i twarze!... Liściasto i ludno!

Śmiech mój – w końcu alei. Śmiech stłumić tak trudno!

Biegnę, głowę gmatwając w szumach, w podobłoczach!

Oddech nieba mam – w piersi! – Drzew wierzchołki – w oczach!

Kroki moje już dudnią po grobli – nad rzeką.

Słychać je tak daleko! Tak cudnie daleko!

A teraz – bieg z powrotem do domu – przez trawę –

I po schodach, co lubią biegnących stóp wrzawę…

I pokój, przepełniony wiosną i upałem,

I tym moim po kątach rozwłóczonym ciałem –

Dotyk szyby – ustami… Podróż – w nic, w oszklenie –

I to czujne, bezbrzeżne z całych sił – istnienie!

Napój cienisty, 1936

A jak Wy radzicie sobie ze stresem wiedząc, że czeka Was dużo wytężonej pracy? Szukacie ukojenia w naturze?

Martyna