„Ja się nie cieszę, bo radość przecieszę”

Miałam pięć lat, gdy wypowiedziałam powyższe zdanie. Siedziałyśmy z siostrą na tylnym siedzeniu samochodu w drodze do znajomych rodziców. To były jeszcze czasy, kiedy ludzie odwiedzali się wzajemnie, często, bez zapowiedzi… Siostra zapytała, dlaczego się nie cieszę? Moja odpowiedź wynikała z głębokiego przeświadczenia, że istnieje ograniczona „ilość” radości i muszę sobie troszkę zostawić na później, żeby nie „przecieszyć” :-) 

I tak powiedzenie to utkwiło w „rodzinnej pamięci”. Martyna się nie cieszy, bo radość przecieszy… Zostałam smutasem. Zawsze musiałam się czymś zamartwiać – do tego stopnia, że zrobiła mi się bruzda na czole, taka sama jak u mojego taty (ale u niego powstała z… mądrości! :-)). Na szczęście teraz już wiem, że można cieszyć się życiem do woli, bez konieczności „doładowywania” konta! Uroczyście obiecałam mojej rodzinie, że nie zmarnuję już ani jednego dnia na bezsensowne zamartwianie się. Życie jest zbyt kruche, zbyt ulotne – i zbyt krótkie… 

Z moim życiowym „mottem” rozstałam się symbolicznie na naszym weselu. Mój tata przygotował dla nas niespodziankę – swój własny „show” z udziałem czarownicy – marionetki (czarownica wręczana jest na szczęście). Możecie wyobrazić sobie moje zaskoczenie, gdy Baba Jaga zapytana przez mojego tatę o to, czy cieszy się, że została zaproszona na wesele, odpowiedziała „Ja się nie cieszę, bo radość przecieszę!” Występ czarownicy był fantastycznym elementem popisu konferansjerskiego mojego taty i utkwił wszystkim gościom w pamięci… Baba Jaga przyjechała do nas z Bornego Sulinowa – miejscowości, w której mieszkają moi ukochani dziadkowie – i miała dla nas woreczek z toto-lotkiem od dziadzia (który z powodu choroby nie mógł przybyć na wesele) i „przykazaniami” na „wspólną drogę życia”. Staramy się wdrażać ten swoisty „dekalog” w naszą codzienność i dzielimy się nim  z wszystkimi nowożeńcami, u których mamy przyjemność się bawić. 

W mojej szafie powiało nowościami! Potrafię być konsekwentna (gdy tego chcę :-)) ! Przyrzekłam, że będę się cieszyć – i obiecałam sobie, że zacznę chodzić w sukienkach i spódniczkach (patrz: post pt.”Przegląd szafy” link tu), bo w nich wyglądam najlepiej. Podczas środowego uzupełniania garderoby, zakupiłyśmy z Lucy dwa świetnie pasujące do mnie modele sukienek oraz bardzo kobiecą bluzeczkę z baskinką. Lucy kupiła sobie buty. 

Pozdrawiam, Martyna

Operator suszarki do włosów - mój mąż - bardzo prosił, by podkreślić jego udział w tej sesji... ;)

Lucy kupiła sobie buty. Zdecydowała się na te w kolorze niebieskim :-)

"Występ czarownicy był fantastycznym elementem popisu konferansjerskiego mojego taty i utkwił wszystkim gościom w pamięci…"

Fot. Asia Stempniak